Μοναξιά

Τα φώτα έσβησαν,
πέρασε βιαστικά σαν μια δέσμη συναισθημάτων έντονων δυνατών κι αόρατων, ηλεκτρονική εποχή σήμερα και φοβόταν τις καρδιές, πώς άλλωστε θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει πόσο αυτός παρεξηγήθηκε με μερικές σάπιες απ' αυτές , πόσες φορές .

Στο δρόμο που άφησε πίσω του απόψε η θλίψη και η υγρασία έμοιαζαν σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία καλλιτεχνικού περιεχομένου με μια αιωρούμενη ουσία που μάλλον θα τα χε πιει κάπου εκεί τριγύρω, επίσης βιαστικά . 'Ετσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ήταν λάτρης των σίγουρων πραγμάτων . Τα σίδερα και τα σίγουρα είχε μάθει έμμεσα πως έχουν κάποια σχέση και γιαυτό τα αντιπαθούσε περισσότερα απ τα πάθη του , λίγα δεν είχε πάθει αυτό κι αν ήταν σίγουρο .

Το φλάς μες το σκοτάδι άστραψε και ερχόταν απ τις στέγες των σπιτιών, είχε συννεφιά, μουντός καιρός για βόλτες αλλά ιδανικός για φωτογραφίες με λίγο φωτισμό . Μετά την αστραπή το φίλμ κάηκε , είχε πείσμα να βγάζει ακόμα με αυτές της παλιές μηχανές που χρειάζεται να στις εμφανίσουν μετά για να τις δείς, αυτές που δεν τις βλέπεις αμέσως όπως τώρα οι περισσότεροι , ήταν πιο ανθρώπινες οι φωτογραφίες αυτές για εκείνον, ήξερε πια καλά πώς μας αρέσει μόνο ότι χάσαμε κι ό,τι ποτέ δεν βγήκε αληθινό, ότι ποτέ δεν βγήκε στο φώς..